اقتصاد علامه طباطبایی

جشن فارغ التحصیلی 

اولین روز ورود به دانشگاه رو خوب یادمه. روز ثبت‌نام رو نمیگم. منظورم روز شروع کلاس‌هاست. یادمه استاد ریاضیمون سوالی پرسید. «چی شد اومدید اقتصاد؟» یکی از بچه‌ها جواب داد که کد انتخاب رشته‌اش رو اشتباه زده. یکی دیگه گفت که پشتیبانش براش انتخاب کرده و اون نمیخواسته وارد این رشته بشه. حرف‌های جالبی بود. بیش از نیمی از دانشجوها، هیچ کدوم به خواست قلبی اونجا نبودن ولی بعد از چهار سال. بعد از چهار سال شاید نه همه ولی خیلی‌ها متوجه شدند که اقتصاد، چیزی مافوق تمام علومه. اقتصاد قلب تپنده یک جامعه است. یک مسیر زندگیه و یک خط فکری عاقلانه است. 

راستش نه ترم یک و نه ترم دو درک نکردم که چطور سال بالایی‌‌ها میفهمیدن که ما از دانشجوی‌های ترم اولیم. ولی بعد فهمیدم. ما درست مثل دوران دبیرستانمون بودیم. گروهی کنار هم مینشستیم و با صدای بلند صحبت می‌کردیم. با نمرات کم جا میخوردیم و تلاش میکردیم وقتی سر کلاسیم به همه سوالا جواب بدیم. اما همینکه جلوتر رفتیم. خوب نمیشه گفت. حالا ما بودیم که با یک نگاه سال اولی‌ها رو تشخیص می‌دادیم و با لبخند بهشون نگاه می‌کردیم. 

چهار سال. چهار سال بی وقفه و سریع از جلوی چشمانمون رد شد. در عین حال که برای گذشتن دقایقش التماس می‌کردیم، حال که به عقب برمی‌گردیم، تازه فرصت‌های از دست رفت خودمون رو می‌بینیم. درست مثل زمانی که دعوا تموم شده و تازه یادمون میاد که چی باید می‌گفتیم. 

این اواخر رو هم به خوبی در ذهن دارم. همه به علت اینکه زمان کنکور درست مابین امتحانات بود، اضطراب داشتیم. به شدت درس میخونیدم و تلاش میکردیم برای آخر ترم حسابی دوستان و خانوادمون رو رو سفید کنیم. و درست این وسط لیگ والیبال. خدای من. مگر میشد از بازی‌ها گذشت؟ ولی مصرانه به درس خواندن، اوقات میگذروندیم. الان با خود فکر می‌کنم. آیا واقعا ارزشش را داشت؟ 

با خودم فکر میکنم، اگر موفق نشویم چی؟ دیگر دانشجو نخواهیم بود. نه درسی داریم و نه پروژه‌ای. نه امتحانی و نه استرسی. نه کلاسی که تنها به چک کردن ساعت ختم بشه و نه ساعاتی که به تندی به خاطر بحث سر مباحث اقتصادی، سپری بشه. خدای من! وقتی به این فکر میکنم که چطور میتوانم دست از کلاس‌های دکتر خاندوزی بکشم، دلم می‌گیرد. یا کلام دلنشین دکتر مومنی، شوخی‌های دکتر سالم، عدالت دکتر شاه‌حسینی، مهربونی‌های دکتر بنی‌هاشمی، آرامش دکتر مهاجری، دانش دکتر جهانگرد، حمایت‌های دکتر شیوا، فداکاری دکتر طایی و تمامی اساتید این دانشگاه. 

می‌دانم در آینده دلم حتی برای راهروهای دانشکده هم تنگ می‌شود. برای مسئولین آموزش، کادر خدمات و حتی عابر بانک دانشکده که بیشتر مواقع پارچه‌ای سفید، جایش را پر کرده بود. و بیشتر از آن می‌دانم که چقدر دلم برای دوستانم تنگ خواهد شد. تک‌تک افرادی که طی این سال‌ها با آنها آشنا شدم. کنارشان در کلاس نشستم و به آرامی کنار گوششان پچ‌پچ کردم و یا اگر مجالی برای صحبت نبود، روی کاغذ نوشتم و تحویلشان دادم. 

چه دروان خوشی بود این چهار سال! و آیا به راستی به اتمام رسید؟ همیشه وقتی به عقب نگاه می‌کردم، از به یادآوری خاطرات شیطنت‌بارم، به خنده می‌افتادم. اما هم‌اینک بغضی سد راهم شده است. به راستی تمام شد؟ 

خداحافظ دانشگاه. سرای چهارساله‌ی من.

#دانشگاه_علامه_طباطباییسی